Één van de onderdelen waar ik me bedrijfsmatig mee bezig houd, is het schrijven van teksten in opdracht. Zo schrijf ik af en toe een intuïtief gedicht voor een ander, heb ik een tekst mogen schrijven voor een tentoonstelling en schrijf ik af en toe teksten voor andermans website. Het liefst schrijf ik spoken word sprookjes, mooie verhalen en gedichten. Een aantal daarvan kun je hieronder lezen.
Het is mogelijk om een intuïtief gedicht op maat te laten schrijven.
De kosten voor een persoonlijk gedicht inclusief telefonische of schriftelijke intake, gedicht op max 1 A4, verzendkosten en lijst zijn €55,-
Mocht je hier interesse in hebben, stuur gerust een mail naar: hallo@sorayahanssen.com
de sterren dansen op het water
en de wind zingt een liedje
gehuld in suikerspin
herinner ik mij mijn dromen
ze zijn niet verloren, maar altijd hier
als alles durft te zijn, waarom ben ik dan bang?
de lichtjes in de bergen,
ik vind mijn weg wel terug naar huis
zijn het niet de mensen,
zijn het wel de sterren die langzaam naar me knipogen,
me vertellen welke kant ik uit moet
ik droom over wonderen, dat ze overal bestaan
als je maar durft te geloven, dan zie je ze overal
als je heel goed kijkt en soms ook even het denken loslaat
langzaam luistert naar je hart en kijkt, niet alleen met je ogen…
Flamingo
Op een warme zomerdag trok ik teveel kleren aan. Mijn nieuwe zijden topje, met een strook warme wol aan de achterkant. Mijn kanten setje ondergoed, met een broekje wat dit keer eens mijn billen bedekte. Billen die anders aan het warme leer van mijn rokje plakten. Je woonde nog vlakbij me en ik heb me altijd afgevraagd waarom je nou echt hier kwam wonen. Je had een hekel aan deze snobistische stad, vol oud geld en dure biologische Ekoplaza’s. Vroeger was alles beter: de stad rauwer, de boodschappen biologisch en betaalbaar. En ik snapte niet waar dit relaas ineens vandaan kwam, terwijl het zweet tussen mijn benen naar beneden drupte en ik klaar was om naakt met je te versmelten. De zon zakte en de wind waaide zachtjes naar binnen. Een tinteling van het koude zweet tussen mijn borsten verlangde ik naar vijf minuten stilte. Ik dwaalde af. We wisten allebei waar onze stilzwijgende afspraken om draaiden. Jij praatte de woorden die mij ontbraken, maar het ontging je niet dat ik afgeleid raakte. In stilte keek ik gefascineerd naar je overburen, waar gekleurde lampjes en een felgekleurde, metershoge flamingo het interieur verfraaiden. Alsof buiten naar binnen was gehaald: een weerspiegeling van mijn diepe verlangen geen kleurloze, stille duif meer te zijn. “Wil je liever daar zijn?” zei je zachter dan het waarschijnlijk had moeten klinken. Ik wist niet wat ik wilde, anders dan dat ik je niet zoveel pijn had willen doen als doorklonk in je stem. De mooie man, ongenaakbaar en zoveel cooler dan ik, geraakt door wat ik doe? Ik weet niet eens meer wat ik precies antwoordde, al kon het niet gemeend zijn, want ik had geen woorden voor wat er in dat moment gebeurde. En nu, jaren later, kan ik het sentiment van die avond nog steeds voelen. Van teveel woorden aan loze emoties tot aan allebei onze muur optrekken en de pijn bij elkaar wegvrijen. Verdoven door teveel hijsjes te nemen van jouw eeuwenoude gewoonte. Wat als ik eerlijker had kunnen zijn? Zachter, kwetsbaarder? Dan had ik je verteld dat ik in geen 1000 lichtjaren had willen ruilen van perspectief, maar nog steeds alleen met jou wil zijn.
Wat is liefde?
“Wat is liefde?” vroeg hij zacht, alsof hij het oprecht nooit ervaren had, alsof het een mythisch wezen was, waar hij bang voor was. Alsof hij niet wist dat dat het mooiste was wat gratis verkrijgbaar was. “Kun je dat eten?” vroeg hij, alsof hij niet wist dat het niet verteerbaar maar tegelijkertijd het zachtste ooit was. “Waar ruikt het naar?” vroeg hij, alsof het nooit in zijn nabijheid was, zo zoet, soms vluchtig, soms zo puur en rauw. “Kun je het kopen?” vroeg hij als laatst, alsof zijn noeste arbeid direct inwisselbaar was. Ze pakte zijn handen en liet hem voelen wat liefde was. Keek hem liefdevol aan, totdat zijn hart heel warm werd, terwijl ze hem teder en zacht aan bleef kijken. Hij keek weg, alsof zijn koude systeem niet anders kon. Niet anders kon dan bang zijn voor wat hij niet kende. Bang voor iets wat hij diep van binnen ooit wel had gevoeld, maar was afgenomen, kapot gemaakt, zo vaak weer was vertrokken of met vreemde voorwaarden kwam. Het was teveel en tegelijkertijd niet genoeg, dus vluchtte hij weg van liefde. Vertrok hij zo snel als hij kon omdat hij niet wist wat hij met liefde moest. In de stilte bleef liefde staan. Keek met compassie naar het tafereel. En fluisterde zacht: “Ik ben altijd hier, als je maar wil, zelfs in jezelf kun je me altijd vinden.”