Pfoe er komt veel los hier. Ergens had ik gedacht dat zodra ik in het vliegtuig zou stappen, ik een deel in Nederland achter zou laten. Ergens is dat ook zo geweest, maar uiteindelijk nam ik toch ook zeker mezelf mee.
Ik had een heldere intentie: schrijven, wat dingen onderzoeken en loslaten. Ook al zit ik hier net een ruime week, er is op bepaalde vlakken al veel helderheid. Het is prachtig hier in de natuur, maar in het huis waar ik verblijf voel ik me niet helemaal thuis.
Ik verblijf in een dorp 20km van mijn geliefde droomstad vandaan. De plek waar Dalí lang gewoond heeft is de afgelopen jaren veranderd in een snobistisch dorp (vind ik best humor, Den Bosch is natuurlijk ook een stad vol oud geld en een bepaalde bourgeoisie) overheersd door Fransen. (Niet gek, de Franse grens is hier zo’n 50km vandaan…) Veel Fransen hebben hier een tweede huis, wat ze gedurende het hoogseizoen zelf gebruiken en in het laagseizoen vaak verhuurd wordt. De goedkoopste huizen staan hier te koop voor ongeveer een half miljoen euro… Dat wordt dus nog even doorsparen…
Ik schrijf dit vooral voor mezelf, om later terug te kunnen lezen. Ik merk dat ik de kunst van het zien van potentie beheer maar dat het daardoor soms lastig is om de realiteit te accepteren. De realiteit kan soms namelijk wat hulp gebruiken om de potentie tot uiting te brengen.
In die zin helpt dit onderzoek me heel erg. Ik mis mijn flamingohuis met alle lieve paradijsvogels om me heen. Ik mis het om me gemakkelijk uit te kunnen drukken in een taal. Ik mis het gemak van (het kennen van) alle regels in Nederland. Ik mis de schoonheid van mijn eigen huis, de zachte energie die er hangt.
Maar hier is dan weer de zee en de bergen, de eigenwijsheid van de Catalanen die bij me past. Het avontuur wat elke dag op me wacht en het gemak van elke dag buiten in de natuur kunnen zijn. In Cadaqués heb ik al mooie mensen ontmoet, ik heb er meer tijd doorgebracht dan in Roses. Ik heb ook al een verjaardagsfeestje meegemaakt en kon blijven logeren in Cadaqués. Voelde heel anders dan in Roses: vrijer, meer ontspannen, heel welkom.
Ik heb al veel geschreven maar nog niet genoeg. Ik ben nog een beetje op de vlucht merk ik: buiten in Cadaqués zijn is fijner dan opgesloten in Roses… Misschien moet ik Roses nog een eerlijke kans geven: hiken en rijden door de bergen gaf veel beelden. Het was net alsof ik dit herkende van mijn dromen (de dromen die je hebt als je slaapt…).
De controle loslaten maakt me ergens een beetje wars en bozig. Dat de realiteit niet helemaal overeenkomt met mijn dromen is nu best pittig. Het mag er allemaal zijn, maar ik had niet verwacht dat ik het zo intens zou vinden om alleen te reizen. Soms mag ik mezelf eraan herinneren waarom ik dit doe: juist om te onderzoeken en niet per se om de gouden graal te vinden. Evengoed: vandaag ga ik naar de artisan market in Cadaqués en ga ik hiken in de bergen. Om weer even te aarden…
