Gisteren ben ik vanuit Roses naar Cadaqués verhuisd. Hier heb ik een klein appartement voor mijzelf. Zo’n wisseldag vind ik toch altijd best wel intens, dan moet je al je spullen weer inpakken en uitzoeken, de ruimte waar je verbleef netjes achterlaten en doorgaan naar weer een nieuw avontuur. In Roses ging het allemaal vrij moeizaam: ik sliep er niet zo lekker, kon niet goed wennen aan de stad en ook niet aan de woning. Hoewel ik het appartement met een fantastisch aardige vrouw en twee katten deelde, lukte het niet helemaal om te aarden. Waar ik de eerste week nog de luxe van een auto bezat, heb ik me de rest van de maand vooral te voet voortbewogen. Het huren van een fiets vond ik echt belachelijk duur (ongeveer even duur als het huren van de auto) en in de bus word ik hier nogal misselijk. Hier in de bergen zijn nogal veel haarspeldbochten en het is nogal een uitdaging om hier als buschauffeur te rijden. Je wordt best wel vaak afgeremd door de scherpe bochten of door de tegenliggers. Op de punten waar het kan, wordt dan nogal roekeloos gereden, met vaak op het laatste moment remmen tot gevolg.
Dus was ik nogal gebonden aan de omgeving van Roses, waar het voelde alsof ik in Heerlen was (de meest dichtstbijzijnde stad bij de plek waar ik ben opgegroeid). Wie er wel eens geweest is, herkent de sfeer misschien: af en toe is het er druk en ik vind het zelf nogal troosteloos. Zo ook in Roses. Veel massatoerisme, redelijk wat ketens en een herhaling van de eindeloze, goedkope toeristenwinkels. Daarnaast meer supermarkten dan mensen en een kustlijn vol met mensen. (Maar het aangrenzende natuurgebied Cap de Creus is dan wel weer echt fantastisch mooi, al grenst Cadaqués daar ook aan..)
Afscheid
Hoewel ik dus best wel zin had om naar Cadaqués te vertrekken, bracht mijn afscheid toch ook wat meer sentiment mee dan gedacht. Het was een bepaalde vertrouwdheid die ik er voelde en na een maand tijd wist ik ook precies waar ik het beste heen kon gaan om lekker te eten, goede boodschappen te doen of om heerlijk te wandelen of te zwemmen. Ook aan de katten raakte ik steeds meer gewend: Frankie (de poes, de kater die Jerry heet en ik waren geen goede vriendjes) kwam elke keer wanneer ik op de badkamer was vragen om aandacht en om uit de kraan te drinken. Ook heb ik fantastisch mooie gesprekken met Hilda gehad, over onze overtuigingen, onze levens en onze verlangens (beiden verlangen we vooral naar rust en gemak).
On y va
Eerder dan gedacht vertrok ik dan toch naar Cadaqués. Omdat het hier overdag nog 35 graden is, twijfelde ik of ik niet later op de dag zou reizen omdat ik mijn twee koffers in de hitte mee moest slepen. Ik had namelijk bedacht toch de bus naar Cadaqués te nemen (één keertje trok ik nog wel) om geen geld uit te geven aan de taxi. Ik moest 2x ongeveer een kilometer lopen, met een koffer van zo’n 25 kilo en eentje van 10 kilo. Waar ik geen rekening mee had gehouden is dat Cadaqués wat compacter is dan Roses en dat de bergen hier wat steiler zijn. En dat Cadaqués ook veel trappen in de stad heeft of smalle, onhandige straatjes. Dus op het heetst van de dag toog ik met twee zware koffers naar mijn nieuwe onderkomen, aangemoedigd door verschillende toeschouwers die me zagen worstelen met mijn koffers. Uiteindelijk hebben twee mannen nog een heel stuk geholpen, nadat ik de helft van de route zelf had getrotseerd. Om bij mijn appartement aan te komen en daar nog twee trappen op te moeten… Bezweet maar voldaan kwam ik aan in mijn nieuwe onderkomen. Was het de besparing waard? Hmmm ja, want de moeite die vergat ik toch alweer snel nadat ik gedoucht had en mezelf in plaats van een taxi een wijntje gunde.
Rust, ruimte, oneindigheid
Ik weet niet of ik mezelf dit verblijf in Cadaqués had gegund zonder de crowdfundingsactie. Zoals je wellicht in eerdere blogs en ook deze hebt kunnen lezen, is geld soms nogal een belangrijke factor geweest bij het maken van bepaalde keuzes. Eerlijk is eerlijk: mijn spaargeld is ook niet oneindig en ik zegde zelf mijn baan en zekerheid op. Dat maakt(e) het soms ook wel spannend om bepaalde keuzes te maken, ook omdat ik nog een hoop vaste lasten heb die gewoon door blijven lopen. Ik moet mezelf soms echt bevragen om niet te gierig te zijn en om ook echt te genieten van bepaalde dingen zonder aan geld te denken. Een lieve vriendin stimuleerde me onwijs toen ik haar belde om de keuze te maken om een tijd in Cadaqués te verblijven. Ze zei terecht dat geld altijd wel weer binnen gaat komen en dat ik niet elke dag naar Spanje ging.
En tot nu toe ben ik haar dankbaar. Want hier aankomen kalmeerde meteen mijn zenuwstelsel. Dit huis is onwijs schoon, rustig, licht… Van alle gemakken voorzien en het ligt ook nog eens in de plek die ik zo graag wilde bezoeken. Hier hoef ik geen rekening te houden met een ander of met katten en bijkomende viezigheden. Ik ben echt onwijs dankbaar. Dat ik hier ben, dat ik dit typ, vanaf mijn balkon in de schaduw. Met mijn nieuwe Duitse vriendin op loopafstand, die gisteren direct een berichtje stuurde of ik vandaag zin had in een girls night out. #blessed