What a wild ride it has been… dat schreef ik op het afscheidskaartje voor de vrouw bij wie ik de afgelopen maand verbleef. Want dat was het. Vandaag heb ik ook gekeken naar een vlucht naar huis, eerder dan gepland. Ik was er echt even helemaal klaar mee. Waar ik niet over heb geschreven zijn de vele kleine teleurstellingen die me elke keer weer forceerden om los te laten: verwachtingen, mensen, plannen… En toen er vandaag weer een kleine teleurstelling op mijn pad kwam, trok ik het even niet meer. Dus gaf ik me over aan mijn emoties en heeft vrijwel elke emotie zich vandaag laten zien. Waar ik thuis de neiging heb om dan te gaan poetsen…. deed ik dat vandaag ook.
Inpakken en wegwezen
Morgen vertrek ik naar een appartement voor mij alleen. Hier heb ik een eigen badkamer en slaapkamer en deel ik de rest met een vrouw die misschien nog wel meer vuur in zich heeft dan ik… Dus ik pakte mijn koffer alvast in, liet nog meer los en gooide een hoop weg en kwam weer een beetje tot rust. Stiekem ben ik ergens wel blij dat ik de vluchten te duur vond om de beslissing te nemen om direct naar huis te gaan. Morgen vertrek ik naar Cadaqués, voor het laatste gedeelte van mijn reis. Ik wilde daar eigenlijk graag twee maanden verblijven, maar het dorp is toch een stuk duurder dan ik vooraf had ingeschat. Dus werd het eerst een maand Roses.
Roses versus Cadaqués.
Een wereld van verschil, als je het mij vraagt. Waar ik me in Cadaqués heel kalm voel, heb ik dat gevoel in Roses een beetje gemist. Hier is het erg toeristisch en kun je ook best goed shoppen. Cadaqués is meer een vissersdorpje met witte huizen en vooral wat toeristische winkeltjes en veel kleine baaitjes. Hoewel beide plekken in trek zijn bij toeristen, kom je in Roses toch meer echt het massatoerisme tegen: mensen die graag een zon, zee en strandvakantie willen. Veel gezinnen ook. Ik heb me er lang tegen verzet, maar vandaag kan ik zowaar zeggen dat ik het zelfs ga missen hier.
Zien wat er is
Hoewel ik na een intense maand snak naar weer alleen wonen, is het ook heel fijn geweest dat Hilda er was om me op weg te helpen en om Engels mee te spreken. We hebben mooie gesprekken gehad en ze zei zelfs dat ze me gaat missen en dat we allebei een “healing journey” hebben gehad. Ondanks de intensiteit voel ik ook veel verzachting, alsof er wat lasten van mijn schouders af zijn gevallen en ik (nog) meer met mijn emoties kan zijn. Ik geloof ook dat ik wel nog een keer terug kom naar deze plek, want ook al haatte ik er veel aan, er is ergens toch ook wat liefde ontstaan. Vanavond was denk ik ook wel één van die avonden waarop ik niet teveel dacht maar me gewoon overgaf aan wat er was: een behoefte om nog wat dingen te regelen en te kopen (een nieuwe portemonnee, ook die was hier kapot gegaan…) en om de nationale feestdag met mezelf te vieren. Om niet meer duizend bezwaren te bedenken waarom ik de dingen niet moest doen die ik wilde doen. Dus had ik voor een tientje een lekkere maaltijd en een glas cava, om met mezelf te proosten op minder denken maar gewoon DOEN.