Mijn eerste week terug is voorbij gevlogen. Ik ben dus iets eerder teruggekomen vanwege allerlei redenen. De hoofdreden was dat het proces in Roses zo intens was, dat ik te vaak op het punt stond om naar huis te gaan. Voor mezelf was het nodig om een eindpunt te kiezen toen het proces even erg intens was. Zoals ik eerder al schreef verbleef ik de eerste maand bij een vrouw en haar twee katten, in Roses. Dus niet in Cadaqués, de stad waar ik eigenlijk graag twee maanden wilde verblijven. Ook dat had redenen: verblijven in Roses was aanzienlijk betaalbaarder dan twee maanden in Cadaqués verblijven. Met nog een stuk van het seizoen (het toeristisch seizoen werd rond 10 oktober gesloten in Cadaqués) kostte een verblijfplaats in Cadaqués rond de €2000,- tot €3000,- per maand. Ik heb veel en lang gezocht, maar om iets goedkopers te vinden, heb je connecties en/of heel veel geluk nodig.
Het is aan de ene kant heel fijn om niet alles precies te blijven herinneren, maar ik zou bijna vergeten dat ik de eerste week van mijn verblijf in Spanje een auto had gehuurd. Nu rijd ik in Nederland niet zo vaak auto (hoewel ik dat inmiddels heel leuk vind) en had ik weinig ervaring met autorijden in het buitenland. Van het vliegveld naar Roses rijden in het donker was mijn eerste avontuur, wat ik met momenten zwetend heb doorstaan. De uitdaging begon pas echt toen ik de dagen erna de kleinere wegen door de bergen pakte. Daar kwam een moment in voor dat ik op een onverharde weg vrij steil naar beneden moest, een krappe parkeerplaats op. Daar was ik onwijs trots op mezelf dat ik in 1 keer achteruit ingeparkeerd had (zonder parkeersensor hè), omdat ik mezelf het leed wilde besparen van in het donker moeten keren op de steile, krappe, drukke, onverharde parkeerplaats.
Niet alleen in die zin is alleen naar Spanje gaan een uitdaging geweest. Veel patronen zijn aangeraakt, ik heb onwijs veel losgelaten, ik heb weer nieuwe kanten van mezelf ontdekt en nu ik weer in Nederland ben, voel ik het verlangen om bepaalde dingen anders te doen.
Over vertrouwen, loslaten en verbinding
Mijn eerste week was even wennen: in Spanje sprak ik de taal niet, wat mijn interacties met andere mensen heeft beperkt. Dat zorgde ervoor dat mijn zenuwstelsel wat minder belast werd en ik me meer op mezelf heb mogen richten. Ook waren daar gewoon veel minder prikkels: omdat ik in een andere omgeving verbleef, maar ook omdat het er oprecht veel rustiger is. Meer natuur, minder (snel)wegen, trager tempo… Nu ik weer terug in Nederland ben, merk ik het verschil en ook mijn eigen verlangen. Ik verlang naar een rustig, simpel bestaan.
Mijn twee beste vriendinnen heb ik ook alweer gezien en het was heerlijk om weer te kunnen zijn met en kunnen zorgen voor en kunnen communiceren in mijn eigen taal. De afstand heeft me goed gedaan, het heeft alles weer in een nieuw licht geplaatst en ik ben elke dag dankbaarder. Dankbaar dat ik de reis heb gemaakt, dat ik heb kunnen onderzoeken wat ik wil. Dankbaar dat ik gesteund word door mijn omgeving. Dankbaar dat ik terug kon komen in een schoon huis. Dankbaar dat ik een stuk angst in Spanje heb achtergelaten, want dat is geloof ik wel echt de grootste winst.
Ook had ik de dag na terugkomst meteen een afspraak om mogelijk weer aan het werk te kunnen in het magazijn waar ik voor mijn vertrek een paar weken heb gewerkt. Voor mijn reis liet ik mijn werk als meewerkend coach los, vanwege meerdere redenen. In Spanje kwam ik tot de ontdekking dat ik vooral veel ruimte wens om de dingen te kunnen doen die belangrijk voor me zijn. Enige flexibiliteit bij een nieuwe werkplek was dus een vereiste. Om die reden ga ik niet opnieuw voor het bedrijf aan de slag waar ik afgelopen donderdag een gesprek had. Aan de ene kant voelt dat spannend, maar voelt het vooral als de juiste keuze om te doen wat voor mij passend is.
Morgen heb ik een kennismaking bij een ander bedrijf en daar heb ik onwijs veel zin in. Het zou namelijk betekenen dat ik overdag ruimte blijf houden voor mijn eigen dromen en in de avonden ga werken.
Trust the process
Ik weet niet hoe het precies komt, maar in essentie is er iets bij me veranderd. Of het de zon is geweest, het grote loslaten, elk moment terug kunnen keren naar vertrouwen, ik weet het niet en het is ook niet belangrijk. Ik weet in ieder geval dat er meer acceptatie is voor wat er is. Dat ik steeds beter weet waar ik graag naartoe zou willen, maar dat de haast er ook een beetje af is, het dwangmatig willen en/of moeten. Misschien ook omdat ik al een aantal dromen in dit leven tot realisatie heb kunnen brengen, zelfs op momenten waarbij dat onmogelijk leek. Ik geloof dat ik er daarom meer op mag vertrouwen dat je toch wel komt waar je heen wilt, zolang je zelf aan het stuur blijft en een heel klein beetje gas blijft geven. Maar de urgentie is er een beetje af en dat is heel fijn.
In grote lijnen voel ik me heel kalm en ben ik langzaamaan aan het kijken wat voor mij helpend is om dat rustige, simpele bestaan te leiden. Om eerlijk naar mezelf te blijven wanneer ik het zelf een beetje complex aan het maken ben en dan besluiten om dat gewoon even niet meer te doen.