Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik hem. Net als ik kwam hij wel eens een bak koffie drinken bij de Camping Koffietent in Den Bosch. Hij kwam altijd op maandagmiddag, net als ik. Samen met zijn beste vriend, met wie hij lang als schilder had samengewerkt. Een echte Bosschenaar, van in de 70. Met bijbehorende Bossche humor, op het randje van wat door de beugel kon.
Het waren niet veel momenten, maar ze deden ertoe. Samen met zijn beste vriend deelden ze de gekste avonturen en ze hielden mij samen ook vaak voor de gek. Ik vertelde dat ik voor onbepaalde tijd naar Spanje ging en ze leefden beiden met me mee. Sjef misschien iets meer dan Hennie, omdat hij zelf ook graag in Spanje te vinden was. Cuarante y tres en tinto verano drinken… genieten in de zon…
Vlak voordat ik vertrok zag ik hem weer, nadat ik ze al een paar weken had gemist. Ik wisselde een blik met hem uit en ik wist genoeg. Ik had tranen in mijn ogen omdat ik niet wist of ik hem na mijn reis nog zou zien. Hij had pas slecht nieuws gehad en hij wist dat hij ziek was.
Ik besloot stiekem nog een borreltje mee te nemen naar ons vaste koffietentje. Even een borrel om het leven te vieren voordat ik vertrok. Het zijn niet onwijs veel momenten geweest dat we elkaar zagen, maar er was een wederzijds begrip en respect voor elkaar. Een interesse in wat ik schreef, hoe het met de mannen in mijn leven ging en wat voor avonturen ik nu weer beleefd had. En andersom ook, leefde ik mee met hun levens. Soms wijze raad, een anekdote of een grappig verhaal. Soms vertelde Hennie een herinnering die Sjef zich ook nog goed voor de geest kon halen. En dan moest ik alleen al lachen om de aanstekelijke lach van Sjef.
Toen ik in oktober terug kwam uit Spanje heb ik ze nog meermaals gezien. Vlak voor de feestdagen vertelde Sjef te hopen de zomer nog mee te maken. Waarop we afscheid namen en ik bang was dat hij het nieuwe jaar misschien niet eens zou halen.
In januari schreef ik een spoken word stuk over hun vriendschap en de bijzondere momenten bij de Camping Koffietent. Langzaamaan ging het slechter en ik geloof dat ik vanaf maart alleen Hennie nog zag bij ons koffietentje. Hennie hield ons op de hoogte. Dat Sjef hoop had. Om de zomer te halen. Maar dat het ook veel was. En steeds meer werd. Zwaarder.
Voordat ik opnieuw naar Spanje vertrok wist ik dat ik terug zou komen zonder dat Sjef nog hier zou zijn. Hennie wenste mij een goede reis en ik vroeg of hij Sjef namens mij ook een goede reis kon wensen. Gisteren ontving ik het bericht dat Sjef niet meer op aarde is. En terwijl ik hier in Spanje zit, proost ik nog een keer op hem.
Hartverwarmend. Je hebt een verschil kunnen maken voor Sjef, alleen al door hem hier in herinnering te houden.