Begin van deze week dronk ik koffie met een man die 7 maanden geleden voor de eerste keer vader was geworden. Het was een fijn, luchtig gesprek. Hij vertelde dat hij in Ierland was opgegroeid en nu in Londen woonde met zijn vrouw en zijn zoon. Hij werkte als jurist. We hadden het over veranderingen: allereerst over dat er zo’n verschil bestaat tussen Noord- en Zuid-Europa. Dat we in het noorden veel meer regels hebben, alles daardoor beter geregeld is, maar er daardoor ook veel meer beperkingen zijn. En dat we in het noorden nogal in een bepaald tempo leven.
Dat hij ergens ook het verlangen had om te vertragen en dat als geld geen rol zou spelen, hij ergens landelijker zou gaan wonen en zijn leven in een minder hoog tempo zou leven.
Tegelijkertijd kwam hij onwijs tevreden over en ik vroeg hem of het vaderschap geen grote verandering in zijn leven teweeg had gebracht. Hij gaf aan dat hij gewoon accepteerde wat het leven hem op dat moment te bieden had. Dat het leven zonder kind inderdaad heel anders was, dat hij op vakantie toen langer sliep en er meer ruimte was voor andere ervaringen: meer (met vrienden) op pad en alles op je eigen tempo doen. En dat hij niet al om 8 uur op pad was geweest om te gaan wandelen, wat hij nu wel deed zodat zijn zoon kon slapen.
Dat hij daarmee tevreden was. Dat eigenlijk alles in het leven een keuze is. En dat het geen nut heeft om je te verzetten tegen de realiteit. En in een ander licht viel bij mij daardoor een kwartje. Ik heb lang tegen mezelf gevochten, wilde niet dat de dingen waren zoals ze waren. Wilde dingen verbergen die toch allang zichtbaar waren. En dat is zo extreem vermoeiend geweest. Om continu tegen mezelf en mijn realiteit te vechten, in plaats van te accepteren van wat er is of proberen te veranderen wat je niet (langer) accepteren wilt.
Bij mij zit dat vooral in mijn zelfbeeld. Het liefst was ik een stukje langer geweest (en ik heb nog wel wat dingen op mijn niet-haalbare wensenlijst staan…) en ook het feit dat ik fysiek niet in de beste vorm ben begint me een beetje tegen te staan. En in plaats van daar iets aan te gaan doen of in bepaalde gevallen de dingen accepteren zoals ze zijn, ben ik mentaal onwijs tegen mezelf aan het vechten geweest. Resulteerde ook in relaties met anderen waarin ik erg onzeker over mezelf ben geweest, maar misschien is het gewoon tijd om verantwoordelijkheid te nemen. Voor wie ik ben, mijn gedrag en mijn uiterlijk.
Voor mijn reis naar Spanje heeft het fysieke werk in een magazijn me al geholpen meer in beweging te zijn. Hier ben ik ook veel meer aan het lopen en op een andere manier bezig met mijn uiterlijk en gezondheid. Ik ben de realiteit meer aan het accepteren en heb een deel van mijn onzekerheid daardoor overwonnen. Jaren terug zei een vriendin al tegen me dat: “every body is a bikini body.” is. Vond ik toen absoluut niet, maar nu denk ik steeds meer: als mensen iets van me vinden als ze naar me kijken, dan kijken ze toch niet? Het is ook een verademing om me minder bezig te houden met wat anderen van me zouden moeten denken en alleen al vanwege dat besef ben ik blij dat ik naar Spanje ben gegaan.