Gisteren heb ik echt een fantastische dag gehad. Om eerlijk te zijn waren mijn verwachtingen niet zo in lijn met de realiteit, dus hier in Roses/Cadaqués zijn was toch (alweer, net als de vorige trip 🤣) even anders dan dat ik had verwacht. Toen ik vorige week vanuit Nederland vertrok, dacht ik wat dagen vol warmte en zon tegemoet te gaan. Ik weet nog dat ik de weersvoorspelling hier in Roses bekeek en dat ie dit keer precies het weer heeft voorspeld zoals het hier ook is. Vorig jaar, toen ik in september vertrok, voorspelde hij hetzelfde weer als nu: zo’n 22-25 graden, bewolkt en wat druppels. Toen heb ik uiteindelijk vrijwel alleen maar zon gehad en was het nog vaak 40 graden. Waar ik de vorige keer veel te veel warme kleren meenam, had ik het nu vaak koud. Ik stond nog met mijn regenjas in mijn handen voordat ik vertrok, maar wilde het lot niet tarten. Laten we zeggen dat ik hem hier goed had kunnen gebruiken…
Weinig zon, wel zee en strand
De zon liet zich tot nu toe weinig zien. Voor mijn trip had ik een auto gehuurd en toen ik hem op kon pikken vroeg de beste man of ik een Fiat 500 cabrio wilde of liever een gewone 500? Moe van de reis en afgeleid omdat ik nog eea lastminute aan het regelen was (ik boekte mijn eerste verblijf de dag vantevoren…) verstond ik door z’n Spaanse tongval niet wat hij vroeg en liet ik hem beslissen. Het werd een cabrio.
Laat ik voorop stellen dat ik onwijs genoten heb van het autorijden maar het dak is er weinig af geweest. (Misschien sowieso deze vakantie, want het hoofd moest wennen aan niets hoeven doen)
Blijkbaar heb ik toch nog genoeg verwachtingen elke keer, want ergens had ik verwacht dat het hier meer ontspannen zou zijn. Maar omdat mijn initiële plan vaak niet mogelijk was (cocktails drinken aan het strand, veel zwemmen, schrijven, lezen en niksen) werd ik uitgenodigd er op een andere manier het beste van te maken. Ik heb onwijs veel autogereden, heb alsnog veel gelezen en geschreven, ben regelmatig het terras op geweest en heb mezelf getrakteerd op lekker eten. Ook heb ik 2 van de 3 mensen die ik graag wilde zien gezien en zijn er wat leuke plotwendingen geweest (die ik nu niet kan of wil delen). Ook ontdekte ik nieuwe stranden, nieuwe plekken voor heerlijke sangria en verbaasde ik mezelf door dit keer zonder angstzweet 24412562 de hellingproef te doorstaan op steile bergen.
Zoals ik in de vorige blog al schreef mocht ik weer wat dingen loslaten. Het alleen reizen triggerde weer wat dingen, zoals ook het verlangen om niet meer alleen te reizen. Om überhaupt weer een leuke partner in mijn leven te verwelkomen, om eerlijk te zijn. (Please geen dooddoeners over een partner vinden, ik weet dat het gaat komen maar mijn geduld wordt inmiddels aardig op de proef gesteld 🤣)
Gisteren had ik eindelijk het idee dat ik mee kon bewegen met de stroom en dat mijn hoofd niet meer continu in verzet was. Ik werd wakker om 4.15u en besloot op te staan en naar Cadaqués te rijden, om de zon dit keer eens echt vanuit zee te gaan zien opkomen. (Was de vorige twee maanden dat ik hier was niet echt gelukt)
Het leverde dit mooie plaatje op:
Ik vond het ineens doodeng om zo vroeg door de bergen te rijden, in het donker, met 1000 waarschuwingsborden voor loslopende wilde dieren. In gedachten zag ik de cabrio al helemaal in de kreukels terwijl er een hert of wild zwijn op de motorkap lag. Maar gelukkig is dat niet gebeurd en reed ik echt een prachtige route in de bergen. Ook daarom vind ik het soms jammer om alleen te reizen: het leek alsof ik door een sprookje reed met het feeërieke landschap op de achtergrond. (Was te gevaarlijk om foto’s te maken, een medepassagier was handig geweest 😉)
Food (& art) is life
Erna ben ik wezen ontbijten bij mijn Italiaans/Spaanse vriend Andrea, die een bar heeft vlak bij mijn verblijfplaats van vorig jaar. De bar waar ik vorig jaar onwijs veel cappuccino’s heb gedronken omdat ze elders in Spanje niet zo goed smaken als bij de Italiaan. Hij had me uitgenodigd om een speciaal broodje te komen eten en maakte een lekker ontbijt voor me (en noemde me gek omdat ik om 7.15u in zijn bar stond 🤪).
Ik had verder het idee in mijn hoofd gehaald om een tattoo te laten zetten hier en ook om te kijken of ik kon gaan parasailen. Dat werd mijn missie van de dag. Die genadeloos mislukte: de tattooshop was niet open en had uiteindelijk deze week ook geen tijd meer en de plek waar je kunt parasailen probeerde me meermaals over te halen om de 25e te komen parasailen, omdat ze voor 1 persoon niet al het materieel gaan opzetten. (Ik vertrek de 24e…)
Omdat er weer regen was voorspeld besloot ik daarom dan maar naar Figueres te gaan, naar het Dalí museum. Ik kwam net iets te laat aan voor mijn gereserveerde tijdslot en er stond een rij van hier tot Tokio. Een Britse vrouw moedigde me aan de rij af te snijden omdat ik immers voor een eerder tijdslot had gereserveerd en dat deed ik uiteindelijk ook (een beetje opgelaten omdat het voelde alsof ik voorkroop).
Dalí, genadeloos geniaal
Het is echt een prachtig gebouw. En ik heb bewondering voor de commerciële visie van Dalí. Onwijs veelzijdig, productief en zo waar ik heb gelezen en gehoord ook niet vies van een beetje commercie. Zijn meest populaire werk hing vooral in 1 ruimte en de grote zaal van het gebouw was alleen al een stuk kunst:
Er hing prachtig werk (niet alleen van Dalí) en het gebouw is echt bijzonder ingedeeld.
Maar het was ook heet, druk en intens, waardoor ik al na een uur de uitgang had opgezocht.
Ik besloot nog even Figueres in te gaan en mezelf te trakteren op gezond eten. Ik vond een fantastisch plek waar ik heerlijk heb gegeten: een soort couscoussalade met gegrilde kip en groenten, met een detoxsapje on the side.
Figueres is sowieso best mooi en in de ochtend scheen de zon ook nog. Ik heb vooral lekker gestruind en tijdens de regen, die met bakken uit de lucht kwam, besloot ik te schuilen en te kijken of ik misschien toch een tattoo kon laten zetten deze week…
Na de meest heftige regenval ben ik teruggereden naar Roses en was ik een beetje besluiteloos. Alles wat ik met mijn hoofd had bedacht bleek anders te zijn of niet mogelijk te zijn. Dus ik ben naar het strand gereden en heb lang naar de zee zitten staren. Totdat het hier etenstijd werd en ik mezelf weer een goed maal gunde. Wie me volgt op instagram weet dat ik misschien wel een bepaalde standaard heb qua voedsel: wanneer je zelf goed kunt koken word je in de horeca helaas ook wel eens teleurgesteld. Vooral hier aan de Costa Brava had ik veel pech: ik ben niet meer snel te paaien met alleen lekkere frietjes of pizza, maar geniet inmiddels steeds meer van groenten. En hier lijkt bijna alles gefrituurd, waar mijn maag niet meer zo blij van word.
Vorig jaar verbleef ik in een woonwijk vlak bij het strand. Ik liep meermaals lang Bistro M, maar het zag er duur(der dan ik me toen kon veroorloven) uit en het zat ook elke keer vol of was dicht. Ik moest er ineens aan denken en besloot spontaan daar te gaan eten. Ondanks mijn hoofd die allerlei bezwaren had. Het was echt fantastisch lekker en het leek alsof ze mijn Spotify-playlist op hadden staan. De eigenaren (een tweeling uit Uruguay) waren onwijs sympathiek, ik had het restaurant helemaal voor mezelf en ik at gezond en lekker.
Ik at zelfs een toetje (Chaja, aanbevolen door een van de eigenaren, dessert uit Uruguay) terwijl ik niet zo van toetjes ben, maar ik wist dat ik er spijt van zou krijgen als ik het niet zou doen. Ik at zalm met gegrilde groentes en onwijs lekker brood en olijven. Toegegeven: het was ietsje duurder dan de rest van de restaurants hier, maar ik was zo blij met mijn keuze. Eten wat echt met liefde was klaargemaakt.
Ik heb alleen uit het raam zitten turen en zitten mijmeren, echt mindful zitten eten. En het zijn die momenten van de dag geweest waarvan ik het meest heb genoten: de momenten met aandacht, toen ik nergens aan dacht.