Moed

Ik schrijf dit in de trein naar Girona, terwijl ik in Llança net afscheid heb genomen van Katharina, die me met Herby (haar coole omgebouwde bestelbusje) veilig heeft afgezet op het station.

Waar het weer in Cadaqués mijn mood helemaal weerspiegelde: een woeste zee, donkere wolken maar ook warm en veel zonnestralen op mijn huid, neem ik met een dubbel gevoel langzaamaan afscheid van Spanje. Vanochtend ben ik nog even naar de stad gewandeld voor een vers brood van de beste bakker in de stad. En omdat ik spijt had dat ik geen souvenir voor mezelf meenam uit Cadaqués, liep ik ook weer naar het huis van Dalí, om dit shirt (waar ik de eerste keer over twijfelde) wellicht nog in mijn koffer mee te nemen. Ik zag me al helemaal sporten met dit shirt aan, maar het was zo’n slechte kwaliteit shirt en print, dat ik hem toch maar heb laten hangen.

Met weemoed liep ik mijn twee lievelingsroutes: naar de stad en dus naar het Dalí huis. Het voelde hier heel kalm en vertrouwd, ook al sprak ik de taal niet. Met Katharina heb ik ook een hele leuke klik en mooie spontane momenten beleefd. Het is alsof je op reis nog meer de diepte met elkaar in gaat, omdat je je zo bewust bent van de tijdelijkheid van dingen.

En waar ik met een dubbel gevoel Nederland achter me liet, laat ik morgen met een dubbel gevoel Spanje (tijdelijk) achter. Waar ik in Roses sterk voelde voorlopig nog niet in Spanje te willen wonen, voelde dat in Cadaqués heel anders. Het was de kalmte die ik ervoer, ook op momenten dat het binnenin allesbehalve kalm was. Ik heb onwijs veel geleerd weer over mezelf, door mijn levenspad tot nu toe op te schrijven. Ik ben nog niet klaar, maar er is zoveel helder geworden. In mijn patronen, mijn coping. En Cadaqués is daarin heel ondersteunend gebleken. Niet alleen de daadwerkelijke reis, maar ook de weg naar de reis: hulp durven vragen, community ervaren, ervaren dat er vanuit Nederland veel met me werd meegeleefd…

Terugkomen naar Nederland voelt spannend. Kan ik met zachtheid vol blijven houden wat ik in Spanje zo sterk heb ervaren? Een verlangen om nog meer dromen te realiseren, nog beter voor mezelf te zorgen en meer verbinding aan durven gaan voor langere tijd? Met momenten voel ik kriebels in mijn buik, omdat ik dit weer keispannend vind. De woorden overeen laten komen met mijn daden.

Misschien is dat ook wel steeds meer waarom ik mijn reis zo deel: om samen verder te reizen, om het niet meer alleen te doen maar met zachte hand ook gesteund worden door zij die mijn verhaal en verlangens kennen. (En dat met veel liefde ook voor anderen willen doen.)

Gisteren luisterde ik ook weer naar de handlezing die ik zo’n 2 jaar geleden bij Julia heb laten doen (aanrader) en ik ontdekte weer zoveel nieuwe lagen. Dat ik zoveel angsten heb durven aankijken, los heb kunnen laten. Het is tijd voor het volgende level: met moed mijn verlangens in de wereld zetten. Steeds minder bang zijn, stap voor stap.