Dit afgelopen jaar was een wild ride voor me. Ik maakte een visionboard voor 2024 waarop in het midden staat: “Wat is genoeg?” De afgelopen weken was het meer dan genoeg. Er volgden meerdere eindes. Naast dat ik mijn passieproject de Offline Podcast afrondde, eindigden er ook wat relaties en samenwerkingen. En ten tijde van heel veel verandering, heb ik de neiging om me even terug te trekken uit de wereld om voor mezelf overzicht te creëren (en om mezelf soms gewoon te wentelen in onbeschaamd zelfmedelijden).
Het was veel. Ik schreef het bijna elke keer in mijn dagboek, wanneer ik de tijd nam om te schrijven. Ik schreef voor mijn goesting (love dit Vlaamse woord) veel te weinig dit jaar, omdat ik dit keer bezig was met praktische, bedrijfsmatige zaken. Bezig met heel veel wielen zelf opnieuw uitvinden en me tegelijkertijd staande proberen te houden in de huidige realiteit. Naast dat het echt supervet was om mijn droom in de realiteit te zetten, waren er ook genoeg dingen heel anders dan zoals ze in mijn hoofd zaten.
Waar mensen werken
Vindt men menselijkheid. Fouten, blunders, onvolmaaktheden, die waren er genoeg, Kritische stemmetjes die me vertelden dat ik nooit had moeten beginnen, dat alles beter op een andere manier kon of dat ik een betere voorbereiding had moeten treffen. Ik hoorde ze vaak zat. En ook in de realiteit kreeg ik dingen terug. Werden schaduwkanten gezien die ik veel liever verborgen had willen houden. Hoe mijn hoofd het soms beter weet dan het gedrag kan laten zien. De kritische modus was zeer vaak en heftig aanwezig de laatste tijd. Waardoor ik de glans van alles ook even niet meer zag.
Ik ben even klaar merk ik. Klaar met mijn menselijkheid van me af duwen. Klaar met het oneindige processen van dingen, waarbij het lijkt of ik in een modus ben gezogen waarbij dat alles is dat me omringt. Innerlijk werk, verlichting, schaduwwerk… Het denken weerhield me van het doen. De meningen weerhielden me van het vormen van mijn eigen mening, van achter mezelf staan. Van schrijven, creëren omdat niets meer goed genoeg was.
Denken, denken, DOEN
Dus schreef ik hier weer eens wat. Afgelopen zaterdag was ik weer naar een avond vol met woordkunst en sprak een jongen uit de schrijfgroep me aan. Dat hij een stukje van mijn blog had gelezen en nieuwsgierig was waar het idee van de Offline Podcast vandaan kwam. En hoe je met zoiets begint. Het begint geloof ik met gewoon doen (een verwijzing naar de titel van de EP van geweldige artiest Gewoon Johan, die allesbehalve gewoon is vind ik). Vooral ook ondanks al je eigen bezwaren of die van een ander. Probeer maar en zie wat werkt.
Met de Offline Podcast ben ik gewoon gestart, zonder het hele grote plaatje te overzien. Ik had een idee en ik wilde het gewoon gaan doen, dus ben ik het gaan doen. Ik kwam er ook achter dat het best wel veel werk kostte en dat ik niet alle focus heb gehad om alles te kunnen doen zoals ik graag had willen doen. Nu de criticus in mij langzaamaan weer naar de achtergrond verdwijnt, zie ik ook hoe vet het is geweest. Dat ik zonder ervaring al deze rollen heb gepakt. Dat ik zo onwijs veel geleerd heb over mezelf, maar ook over mijn omgeving en in praktische zin weer wat vaardigheden erbij heb.
Achteraf gezien zie ik dat ik nog meer had mogen vertrouwen op mezelf en mijn intuïtie. Af en toe wat meer hulp had mogen inschakelen, af en toe wat meer structuur aan mogen brengen en af en toe gewoon een tandje minder had hoeven doen. De lat met name wat lager had mogen leggen en wat meer mogen uitademen, dus dat doen we nu maar ;-).
Het vervolg
Inmiddels gloort er weer wat licht na wat duisternis en kreeg ik vandaag goed nieuws wat weer wat perspectief brengt. In de zin van rust en stabiliteit is er een hoop onderweg. En dat geeft weer wat ruimte voor dromen. Voor de Offline Podcast heb ik nog geen concreet vervolg in gedachten, maar wie weet wat de rust brengt. Ik heb in ieder geval onwijs genoten van de rol van interviewer en het spreken door een microfoon (meer nog dan wat ik al wist). Ik heb ook nog wat muzikale ambities en wil nog ooit gitaar leren spelen, dus wie weet kom ik wel met offline mantra-avonden op de proppen 😉 (grapje he, voorlopig even niet zoveel.)
Voor nu is het vooral heerlijk om van mezelf even niet zoveel te moeten. Om even onderuitgezakt op de bank Spongebob Squarepants te kijken, gewoon omdat ik daar zin in had.