Hey hallo, het is weer even geleden dat ik hier iets schreef. Er viel genoeg te vertellen, maar mijn eigen weerstand tegen het internet hield me tegen.
Het is natuurlijk geen verrassing dat ik, die een offline podcast organiseerde, graag offline ben. Dat ik zo mijn redenen heb om minder online te zijn.
Zo was één van de dingen waar ik al een tijd tegenaan hik WhatsApp.
Een mogelijkheid om iets te zenden zonder dat de ontvanger direct in je nabijheid hoeft te zijn. Net als een brief eigenlijk, al heb ik het idee dat WhatsApp (en alle communicatie via het internet) een bepaalde mate van urgentie kent. Het is immers gemakkelijk en snel om een berichtje te sturen, zo dan ook om hem te lezen en meteen maar weer te beantwoorden.
The internet of things
Alles is met elkaar verbonden, steeds meer. Al voelt het internet voor mij als een ongrijpbaar web, wat naast mijn fysieke realiteit bestaat.
Alles is voorhanden en steeds meer toegankelijk, al vraag ik me af in hoeverre die toegankelijkheid geldt. Alsof de toegankelijkheid impliceert dat we ook een bepaald recht hebben op. Recht op meer informatie, meer uitleg, recht op een reactie en het liefst zo snel mogelijk ook.
Grenzen vervagen
Als veel vanuit het hoofd of vanuit het denken bestaat of ontstaat, dan geloof ik dat we voorbij gaan aan een ander deel van onze menselijkheid. Dat denken dat werd bij mij de laatste tijd ook meer: de fysieke baan werd ingeruild voor een kantoorbaan waarbij ik veel gebruik mag maken van mijn denkvermogen en met name achter een computer aan het werk ben. Logisch dus ook dat ik een behoefte voelde om die wereld wat meer achter me te laten in de vrije tijd die ik overhoud.
Tegelijkertijd voelt het internet als mijn lijntje naar de buitenwereld. Een hoop van mijn communicatie met vrienden, familie en kennissen verloopt via WhatsApp. We volgen elkaars leven via Instagram en maken afspraken via WhatsApp. We delen onze meningen via Instagramchats of ook weer via WhatsApp. Ik voelde mijn eigen grenzen vervagen: alsof ik alle stories en berichten moest kijken en volgen om op de hoogte te blijven van alle mensen die me dierbaar zijn. Alsof social media mijn oneindige honger naar informatie nooit konden stillen: er is altijd wel weer wat nieuws te ontdekken.
Tegengeluid
Ik weet dat ik niet de enige ben, die verlangt naar minder schermtijd, niet de enige die verlangt naar meer offline verbinding (pun intented). Niet de enige die het af en toe onnodig complex vindt en verlangt naar een tijd met iets meer beperkte toegang. Naast dat ik vorig jaar zelf de Offline Podcast organiseerde, zie ik steeds meer initiatieven die zich inzetten voor minder schermtijd: feestjes bannen massaal het gebruik van een telefoon uit en plekken voor offline verbinding worden steeds populairder. Ook heb ik het idee dat steeds meer mensen meer de tijd nemen om te reageren op WhatsApp. Of er soms voor kiezen om niet op alles te reageren.
Ik heb nog geen antwoord, in hoe ik met de online wereld om wil gaan, anders dan dat ik probeer er minder urgentie aan toe te dichten en mensen meer en meer alleen offline probeer te spreken. Vaker probeer te bellen om een dialoog te kunnen starten, in plaats van de monologen die ik via WhatsApp begin. En tegelijkertijd probeer ik ook ruimte te geven aan mijn verlangen om af en toe wel iets op het internet te delen. Zonder dat ik op alles hoef te reageren.