Gisteren ging ik eten bij een Indiaas restaurant, waar ik al een tijd heen wilde gaan. Ik had zin in Butter Chicken, wat ik voor de laatste keer at toen ik in Den Bosch op theaterfestival Boulevard was.
Heimwee
Als kind kon ik er niet zo goed tegen: logeren op een andere plek dan in mijn eigen bed. De keren dat mijn vader me toch is op komen halen toen ik uit logeren was, zijn niet op één hand te tellen. Gisteren verlangde ik naar huis. Naar het slapen in mijn eigen bed, het koken in mijn eigen bed en het spreken van mijn eigen taal.
Dus
Deed ik gisteren alle kleine dingen die ik mezelf nog niet gegund had: ik at voor de eerste keer in een maand tijd een ijsje en liep naar de kroeg waarvan ik wist dat hij door een Nederlander werd gerund. En at daar een frikandel speciaal waardoor mijn honger naar thuis een beetje gestild werd. Ik liep kilometers langs de kust en ging in de avond terug om Butter Chicken te eten bij het Indiase restaurant.
Thuis
Het Indiase restaurant had zoveel goede reviews dat het vast niet teleur kon stellen. Een week geleden had ik al gereserveerd, om met mijn Italiaans-Spaanse vriend hier te gaan eten. Maar… hij werd ziek en onze plannen werden gewijzigd en ik had geen zin om nog langer te wachten. Dus at ik Butter Chicken in mijn eentje, waarbij de eerste hap me even terugbracht naar een moment vol warme gevoelens, omdat je gewoon proefde hoeveel liefde er in de maaltijd was gestopt. Om in een gesprek te raken met een Engelse vrouw die van haar prepensioen genoot en elke maand op reis ging. Die vertelde dat ze nergens anders dan in het regenachtige Engeland zou willen wonen, omdat ze aan de rand van een prachtig natuurgebied woonde. Om vervolgens langs de kust weer terug naar mijn tijdelijke onderkomen te lopen, nadat de ober me had uitgezwaaid met de vriendelijke woorden: “God bless you!”