Nu ik hier een tijdje ben, wordt veel duidelijk. Wat ik wil, wat ik niet meer wil. Waar ik ben en waar ik was.
Ik weet dat ik snel ga, vaak het leven in de zesde versnelling leef. Soms is dat fijn, mijn leven is weinig saai te noemen. Anderzijds lag er een verlangen in het vertragen, in het meer de tijd nemen voor dingen. Het leven kent zoveel nuances en mogelijkheden dat ik het soms lastig vind om te kiezen. Misschien daarom wel op standje turbo door het leven, omdat ik weet dat het ook zo voorbij kan zijn.
Afgelopen week was ik wat gaan drinken met een Duitse vrouw die ik hier heb ontmoet. Ze zei heel treffend: misschien is het wel zo intens om hier te zijn omdat je niet meer van jezelf weg kunt rennen? En dat is zeker zo. Misschien had ik wel één of ander romantisch beeld over hier zijn, dat het meer een Eat, Pray, Love verhaal zou worden (kan vast nog steeds hahahaha). Maar ik merkte al vrij snel dat deze realiteit op dit moment te ver van de mijne afstaat. In Nederland leven we met zoveel regels, heb ik het vaak gehad over dat ik het lastig vind dat we zo’n rationeel volk zijn. En hier… Hier grijp ik terug op de ratio.
Ik heb tot nu toe vooral connecties met mensen die ook meer uit het Noorden van Europa komen. Heeft natuurlijk ook te maken met dat ik me nog niet zo comfortabel voel om me in het Spaans uit te drukken en Engels praten lekker comfortabel voelt. Zo heb ik een Brits-Frans koppel ontmoet, waarbij we het hebben gehad over de verschillen tussen het noorden en zuiden. Hoe alles hier wat trager gaat, anders is. Dat we veel regels hebben, zekerheid. En dat dat ergens fijn is, maar ook beperkend.
Het was ook wel lang geleden dat ik alleen op reis ben geweest. De afgelopen jaren heb ik een bewogen tijd in Nederland gehad en is het natuurlijk ook een tijd niet mogelijk geweest om te reizen. Ik had eerder ook helemaal niet de behoefte, ik maak(te) genoeg mee in Nederland en vond het comfort en de veiligheid van mijn eigen huis wel fijn. Het liefst zou ik als een slak mijn huis overal mee naartoe nemen. Nu neem ik mijn welbekende rugzak overal mee naartoe en stop ik hem stiekem elke keer net iets te vol met spullen die ik denk te kunnen gebruiken (maar vaak toch niet gebruik..).
Stap voor stap ben ik mijn pad weer aan het vervolgen. En plannen aan het maken voor de toekomst. Ik doe de dingen vol overgave en nu heeft dat geresulteerd in een kleine cultuurshock hahahaha. Misschien was het voor nu voor mij een erg grote transitie maar ik ben blij dat ik het aan het doen ben, met elke uitdaging die erbij hoort. Ik vind het mooi om te ervaren hoe ik hier weer een laagje dieper aan het gaan ben, aan het vertragen ben en los mag laten. Ik weet zeker dat ik terug ga en wil komen en dat er al een hoop veranderd is voor mijn gevoel.