Ik geloof dat ik er weinig rekening mee heb gehouden, met het feit dat je ergens ook een beetje moet aarden. Dat heeft stiekem meer tijd gekost dan dat ik had verwacht. En soms kom ik mezelf daar nog heel erg in tegen: dat ik mijn eigen bed mis en besef dat ik echt geniet van een (overdreven) schoon huis. Ik geloof dat het vooral veel van mijn aanpassingsvermogen vraagt om weer met iemand samen te wonen. Samen te wonen ook met iemand die twee katten heeft en waarin ik te gast ben in het huis van een ander. Ik merk dat ik meer geniet van het alleen wonen dan dat ik zelf in de gaten had: alles volgens mijn eigen plan doen en nabijheid opzoeken van mensen wanneer ik daar behoefte aan heb.
Balans
Ik geloof ergens ook dat mijn denken me soms wel teveel in de weg staat en dat ik steeds meer op zoek ben naar een balans tussen denken en doen. Volgens mij genoot ik daarom ook onwijs van het magazijnwerk wat ik in de laatste 7 weken voor mijn reis heb gedaan. Het was praktisch, doelgericht, fysiek inspannend en ik heb er echt van genoten. Terwijl ik in Nederland de weken voor mijn vertrek echt best wel druk was, werd ik hier even uitgenodigd om in een trager ritme te komen: tussen 12 en 4 ’s middags is het hier nog zo’n 35 graden. Iets wat ik ook niet had verwacht, de weersvoorspelling in Nederland voor de plek waar ik verblijf gaf immers lang een stabiele temperatuur van zo’n 25 graden aan… Je begrijpt dat ik de helft van de kleding die ik bij me heb, nog niet eens heb gedragen… Ik moet er nog niet aan denken om lange mouwen en lange broeken te dragen…
Ook was ik een beetje overmoedig en heb ik teveel gewandeld in de heuvels (bergen voor mij, heuvels volgens de inwoners hier…) met schoenen die aan vervanging toe waren. Ik heb een spier in mijn kuit verrekt en wat blaren opgelopen daardoor. Alle beperkende overtuigingen over geld worden ook langzaamaan losgelaten. Waar ik dacht de reis nog te kunnen voltooien met de wandelschoenen die al bijna 2 jaar trouwe dienst doen, was het toch tijd om ze in te ruilen voor een paar met wat minder losse naden en een iets betere zool.
Het vertragen tijdens al deze processen kost me denk ik nog de meeste moeite, vooral het fysieke vertragen vond ik nu lastig. Om in een vreemd huis en vreemde omgeving rust te houden omdat mijn voeten echt niet meer wilden, terwijl mijn hoofd en de rest van mijn lijf wel nog wat beweging konden gebruiken. Uiteindelijk ben ik even lekker aan het strand gaan hoelahoepen en heb ik toch nog wat kilometers (op een heel traag tempo) gelopen. Ik blijf mezelf hier continu verbazen: er wordt zoveel duidelijk over mezelf. Door het schrijven (ik schrijf veel over ervaringen) worden veel patronen zichtbaar. Ook het loslaten van mijn veilige omgeving heeft voor veel helderheid gezorgd. Met momenten giga pittig en confronterend, maar de dankbaarheid overheerst meestal. Ik voel me nog steeds bevoorrecht dat ik dit gewoon aan het doen ben.
Verder
Eigenlijk is het leven heel simpel en zijn de dingen die ik meemaak niet bijster spannend. Het zit vooral in de kleine momenten: interacties met anderen, ontdekkingen over mezelf of kleine nuances die me opvallen. Het ontbreekt me soms aan focus om alles op te schrijven, omdat volgens mij wel duidelijk is dat ik in alles zoek naar meer balans. Ik verlang naar een meer gematigd leven in plaats van de pieken die zo kenmerkend zijn voor mijn leven. Ik twijfel daarom soms ook over wat ik wel of niet wil delen en blijf af en toe nog een beetje hangen in het overdenken. Maar hey, het proces is in volle gang en langzaamaan komen we ergens ;-).
