Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier schreef. Het verlangen om te schrijven was er wel en ik schreef ook, maar niet online. Sowieso voelt het soms nutteloos om met mijn gedachten naar buiten te treden. En ook denk ik na over wie het kan lezen, in hoeverre ik kwetsbare monologen op het internet wil droppen.
Ergens is het altijd heel helend voor me om te schrijven. Soms ook wanneer anderen het mogen lezen. Ik heb immers ook het verlangen om meer openheid te creëren over mijn gedachten, ook omdat ik het gevoel heb soms tegen de stroom in te zwemmen en ik juist daardoor open mag zijn over hoe ik de wereld ervaar. Of misschien hebben meer mensen dat gevoel wel, maar durven ze niet eerlijk te zijn over wat ze ervaren.
Zware stroming
De afgelopen tijd was diep transformatief en nog steeds: ik heb het gevoel alsof ik in een megagroot groeistuk zit: cyclische beperkende overtuigingen duwen me een andere richting op. De richting van het loslaten. Ik heb soms nogal de neiging om niet op tijd los te laten. Om op dichte deuren te blijven kloppen of mensen mee te sleuren om te transformeren, dingen teveel te forceren. De afgelopen tijd voelt dan ook als eentje waarin ik meer solistisch aan het bewegen ben, meer contemplatief en met mezelf bezig ben.
Veel los aan het laten ben en steeds meer kan zien wat bij mijn proces hoort en wat niet. Steeds meer voelen waar ik kan meebewegen en waar niet. Voor iemand die heel ongeduldig is, is het een uitdagende periode. Het leven vraagt iets anders van me dan ik voorheen altijd heb gedaan, waardoor het soms voelt alsof ik in een zware stroming zit en ik twee opties heb: tegen de stroming in blijven zwemmen of eens meegaan in overgave.
Nog meer voelen
De eerste offline podcast deed ik samen met mijn beste vriendin, die nu zo’n 7 jaar in mijn leven is. Met haar startte vijf jaar geleden het proces van ook meer gevoel toelaten. En nu, zijn er steeds meer mensen in mijn leven die me uitnodigen alles te voelen. Soms vind ik dat echt kak, omdat het voelt alsof de rest van de wereld steeds minder voelt. Alsof de wereld steeds harder wordt en het veiliger is om dat niet allemaal te voelen.
Voor mij voelt het alsof ik niet terug kan: terug kan naar mezelf afsluiten, verdoven of wat dan ook om maar niet te voelen. Ik wil namelijk niet harder worden, maar juist zachter durven zijn. Dus doseer ik met in de buitenwereld zijn en ben ik vooral ook met mezelf en mijn inner circle. Minder, maar juist daardoor veel meer. Dus teruggaan naar mezelf om meer vertrouwen te voelen dat die onwennige nieuwe bewegingen voor mij precies de juiste bewegingen zijn.