Hier in Cadaqués woon ik op een berg(je). Die ik meerdere keren per dag weer beklim om andere bestemmingen te bereiken. Ik voel me heel blij en kalm hier en heb hier veel minder moeten wennen dan in Roses. Wat ze zeggen klopt voor mij wel: omgeving is zo belangrijk. Waar ik tijdens mijn eerste maand in Roses met momenten echt graag een ticket naar huis had geboekt, vind ik het hier jammer te weten dat ik het mooie Cadaqués alweer bijna ga verlaten. De eigenaar van het huis had vandaag een ander huis in Cadaqués voor me in de aanbieding, om mijn verblijf mogelijk te verlengen. Al heb ik vriendelijk bedankt en verteld dat ik binnenkort terug naar huis ga maar heel graag nog een keer voor langere tijd terug kom naar Cadaqués.
Ik heb hier vooral veel geschreven en tussendoor wat gewandeld. Niet zoveel als in Roses, waar ik het huis een beetje ontvluchtte en me geen raad met mezelf wist. Hier spreken veel meer mensen Engels of doen ze een poging om Engels te spreken. Zo doe ik af en toe ook een poging om Spaans te spreken en toen ik zojuist bij het afrekenen in de supermarkt zei dat ik met pin wilde betalen (con tarjeta), complimenteerde de caissière me zo met mijn uitspraak dat ik verlegen werd.
Het schrijven en het terugblikken op bepaalde zaken uit mijn verleden maken me nederig en bewuster van mijn patronen. Van mijn neigingen maar ook van mijn mogelijkheden. De ontmoetingen die ik hier heb gehad met mensen uit Zuid-Amerika en uit Spanje hebben me ook een hoop geleerd en me bewust gemaakt van mijn privileges. Ik ben me er onwijs van bewust dat het een voorrecht is geweest om elke beslissing die ik tot nu toe heb kunnen maken voor Spanje, te kunnen maken.
It’s all about the money
Door te praten met mensen uit een ander continent, die allen vertelden hun keuzes voornamelijk te baseren op geld, besef ik me dat ik daar graag iets mee wil. Mijn grote doel van meer compassie de wereld in te brengen ging stiekem gepaard met een nog groter doel: ik wil de wereld veranderen. Als kind heb ik blijkbaar al gezegd dat ik rijk wilde zijn en nu als volwassene ben ik al rijk, maar financieel gezien nog niet zo. (Al is alles relatief natuurlijk). Ik wil in Nederland wel in gaan zetten op meer financiële vrijheid. Ook omdat ik de droom heb om ooit een groot huis te bezitten waar mensen gewoon even kunnen bijkomen van het leven. Waar een moestuin is, waar je samen kunt eten, samen kunt sporten maar ook ruimte hebt om alleen te zijn. (En ook een schop onder je reet krijgt als je blijft hangen in je eigen gezwelg.)
De mensen die dicht bij me staan wisten al van dit verlangen, maar het voelt ook goed om het nu op het wereld wijde web te zetten, als een soort stok achter de deur.
Privileges
Dat ik hier, nu, in Spanje ben heeft alleen kunnen gebeuren doordat ik hulp heb gehad. Hulp van anderen, bij het onderzoeken van mijn overtuigingen, doordat mensen eerder in mijn dromen geloofden dan ikzelf, door praktische hulp, door financiële hulp. Ik besef me steeds meer dat we elkaar nodig hebben en door even afstand te nemen van mijn leven in Nederland, ben ik me meer bewust van wat ik daar heb, dat ik altijd terug kan keren, in alle veiligheid, naar mensen die me liefhebben (en ik hun). Het voelt voor mij onwijs bijzonder dat ik de tijd en ruimte heb kunnen nemen om aan mijn boek en dromen heb kunnen werken. De eerste versie van mijn boek schiet al aardig op, maar is vooral bedoeld ter afsluiting voor mezelf. Om terug te lezen waar ik vandaan kwam en wat er al op mijn pad is gekomen. Een gereviseerde versie zou ik ooit (heel veel later) wel uit willen brengen, maar wat ik dan wil delen weet ik nog niet helemaal. Ik denk vooral de reis van hardheid naar steeds zachter worden, naar steeds meer acceptatie en dankbaarheid voor wat is.
Dromen versus realiteit
Ik schreef er in een aantal spoken word stukken ook al over: mijn neiging om luchtkastelen te bouwen. Daar ben ik heel goed in en dat vind ik ook wel erg spannend aan het terugkeren naar mijn realiteit in Nederland. Ik heb hier onwijs veel contact gehad ook met lieve vrienden, misschien soms wel meer dan dat ik dat in Nederland had. Ik vind het spannend om terug te keren naar verantwoordelijkheden, om al mijn mooie woorden waar te gaan maken… (Stiekem weet ik dat ik tot meer toe in staat ben dan dat ik denk en de mantra die ik voor mezelf herhaal is: “In twee maanden heb je alles kunnen regelen voor Spanje, je bent tot zoveel toe in staat!”)
Maar ik kijk er ook weer naar uit om veel lieve mensen in het echt een knuffel te geven, om in mijn eigen bed te slapen en al mijn kleren (en andere privileges ;-)) tot mijn beschikking te hebben en om aan al deze dromen en doelen te werken.